The first step!

Hi all!

Na lang nadenken heb ik toch de stap gezet om een soort 'miniblog' te beginnen! De komende vijf maanden houd ik jullie up to date over mijn nieuwe leven in de Verenigde Staten! Mijn verslag van vandaag gaat over mijn keuze, de voorbereidingen en wat er in mij op ging in de periode vóór mijn stage.

Even kort samengevat: ik studeer International Business and Languages op de Avans Hogeschool. Op deze opleiding is er een verplichte buitenlandse stage en minor. Ik zit nu in het derde jaar en volg een stage in New York voor vijf maanden.

Toen ik begon met deze opleiding was ik al druk bezig met mijn stage. Ik dacht 24/7 aan hoe, wat, waar, wanneer en met wie. Ik ben altijd een last-minute persoon geweest. Schoolzaken, afspraken en zelfs de bus halen op het laatste moment was altijd mijn leefstijl. Ondanks dat ik twee jaar lang heb nagedacht over de keuze van mijn stageland, kwam New York last-minute in me op. Zonder er ook maar even bij stil te staan maakte ik vijf maanden voor mijn startdatum de keus om de Concrete Jungle in te gaan! Dag en nacht zoeken naar vacatures, geschikte bedrijven en tientallen mails sturen werd een onderdeel van mijn leven. Tevergeefs, ik kreeg nergens een reactie op en was inmiddels al een maand verder. Ik schreef me in bij een stagebemiddelingsbureau. Binnen twee weken vonden zij een geschikte stageplek en wat voor een! Deze branche was wat ik altijd al wilde: signage! Wat is er mooier dan je droombaan in combinatie met je droomstad? Ik ging meteen op Skypesollicitatiegesprek en was binnen no-time aangenomen.

Net dat ik dacht dat ik er was, kwam ik erachter dat je een visum moest hebben als je voor een lange tijd naar Amerika gaat. Documenten voor een visum nemen veel tijd(soms een paar maanden!) en geld in beslag. Het is dan niet eens duidelijk of je visum wordt goed gekeurd. Dit had effect op de volgende stap: onderdak zoeken. Je kan immers niets huren of kopen zonder een visum. Door op en neer te rennen om de juiste documenten te verzamelen daalde mijn motivatie. Ik ging mentaal achteruit wat effect had op mijn school, werk en thuis. Nachten waren een hel, want ik kon niet slapen. Ik raakte uitgeput en het voelde alsof ik niet meer kon nadenken. Gedurende die drie maanden stond ik op met spijt en ging met spijt mijn bed in. Ik had spijt van mijn keuze en ik haatte alles wat met het buitenland te maken had. Ondertussen was ik veel aan het werken als vakkenvuller(ja, rugpijn) om te investeren in mijn droom. Twee weken voor mijn vertrek kwam mijn visum binnen(YES!), maar ik miste nog steeds mijn motivatie. Ik had nog maar twee weken om onderdak te vinden. Drie dagen voor mijn vertrek heb ik een kamer gereserveerd voor de eerste tien dagen bij iemand thuis, maar ik vertrouwde het niet en had geen zin meer om te gaan. Ik dacht: Esra, je bent gek dat je in je eentje naar zo'n grote wereldstad gaat. Een avond voor mijn vertrek hebben mijn vriendinnen die in de Verenigde Staten wonen mij uitgenodigd om bij hen te blijven totdat ik een goed appartement vond(bedankt meiden!). Ik heb meteen mijn reservering geannuleerd en voelde me ineens erg gemotiveerd. Eindelijk dacht ik: Esra, je kan het! Ga ervoor!

Na alle drukte, afscheid, blijdschap, verdriet, huilen, angst, spanning, zenuwen, veel vragen, douane, controles en een vlucht van 9 uur was ik eindelijk in New York City! Mijn vriendinnen vingen me meteen op van het vliegveld en ik reisde met ze mee naar hun huis in Quakertown, Pennsylvania. America it is!

Benieuwd naar het vervolg? Lees mijn volgende reisverslag!
Heb je vragen over dit verslag? Laat het weten!